Δημοσιεύτηκε στις: Δεκέμβριος 10, 2024

Λίγα λόγια για την υπόθεση Κολωνού

Ταξική και έμφυλη διάσταση

Η υπόθεση της 12χρονης του Κολωνού σίγουρα δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Αντιθέτως, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πως περιστατικά βιασμών (ενηλίκων και ανηλίκων), μαστροπείας και έμφυλης βίας, με αποκορύφωμα τις όλο και περισσότερες γυναικοκτονίες, βρίσκονται σε έξαρση. Ο μαστροπός ιδιοκτήτης καταστήματος στον Κολωνό, Μίχος, βίαζε και εξέδιδε συστηματικά ένα 12χρονο κορίτσι, με το πελατολόγιο να μετράει (καταγεγραμμένα) πάνω από 400 ονόματα.

Προφανώς και το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο. Αντιθέτως, υπάρχει ξεκάθαρη ταξική και έμφυλη διάσταση στο θέμα, την οποία οφείλουμε να αναγνωρίσουμε. Από τη μια η ιδιότητα του μαστροπού Μίχου ως εργοδότη και από την άλλη η ιδιότητα της μάνας ως εργαζομένης του και παράλληλα μητέρας με 6 παιδιά, σκιαγραφούν ένα συσχετισμό εξουσίας-καταπίεσης και ενσαρκώνουν την υλική συνθήκη που βίωνε η οικογένεια. Αυτά σε συνδυασμό με τις (προφανείς) σχέσεις του Μίχου με την μαφία, οδήγησαν σε έναν συσχετισμό ισχύος που ευνόησε τη δυνατότητα να εκβιάσει τόσο τη μητέρα όσο και τη 12χρονη. Είναι εμφανές πως οποιοδήποτε κύκλωμα δεν θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ένα παιδί από αστική οικογένεια

Παράλληλα, μας σοκάρει και μας αηδιάζει το πόσα άτομα είτε με ενεργητικό είτε με παθητικό τρόπο ενεπλάκησαν στην μαστροπεία ενός 12χρονου κοριτσιού, από τους γείτονες που γνώριζαν και δεν μίλαγαν, μέχρι τους βιαστές “πελάτες” του Μίχου και την αστυνομία

Ωστόσο, παρατηρούνται πολλές αντιφάσεις με γνώμονα τις αντιδράσεις του κόσμου από τη στιγμή της αποκάλυψης της υπόθεσης και ύστερα. Αντανακλαστικά ακόμα και η πιο συντηρητική μερίδα της κοινωνίας “καταδίκασε” τον μαστροπό – παιδοβιαστή ενώ την ίδια στιγμή πιο αντιδραστικά στοιχεία απαιτούσαν θανατικές ποινές, ευνουχισμούς και λιθοβολισμό, ενστερνιζόμενοι και ικανοποιούμενοι από την αντίληψη ότι ακόμα και αν η δικαιοσύνη δεν ικανοποιήσει αυτή την δίψα για αίμα, ο “νόμος της φυλακής” πρέπει να το κάνει.

Σε κάθε περίπτωση βιασμού ανηλίκου, θεωρείται κοινώς παραδεκτό ότι δεν υπάρχει καμία κοινωνική αποδοχή. Τουναντίον, αυτή η θέση έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με το αριθμητικό δεδομένο, ότι γύρω στα τετρακόσια άτομα βρίσκονταν σε chat θηρευτών όπου κανονίζονταν τα «ραντεβού» με το θύμα, ότι ταυτοχρόνως το κύκλωμα την εξέδιδε τακτικά σε «νόμιμους» οίκους ανοχής (των οποίων οι ευθύνες είναι διακριτές αλλά δεν αναζητήθηκαν), ότι άτομα από την γειτονιά γνώριζαν τόσο καιρό

Η αντίφαση αυτή έχει τις ρίζες της στην πατριαρχία και τις αντιλήψεις που εκπορεύονται από αυτήν. Τις πατριαρχικές αντιλήψεις που αντιλαμβάνονται το γυναικείο σώμα ως ιδιοκτησία, εμπόρευμα ή μέσο σεξουαλικής ευχαρίστησης του άντρα, και οι οποίες δεν περιορίζονται στην ηλικία , παρά μόνο στο πως αναγνωρίζουν και επιβουλεύονται τις θηλυκότητες ανεξάρτητα από αυτήν. Άλλωστε, πλήθος ανήλικων κοριτσιών δέχονται καθημερινά σεξιστικά σχόλια, αγγίγματα ή παρενοχλούνται από μεγαλύτερους άντρες. Αντιθέτως, οι παιδοβιαστές παρουσιάζονται στο άτομο ως άρρωστοι ή ψυχοπαθείς, ψυχιατρικοποιώντας το φαινόμενο και συσκοτίζοντας τα πραγματικά αίτια για να αθωώσουν την πατριαρχική αφετηρία των εγκλημάτων. Αυτό το χάσμα είναι που κανονικοποιεί και αναπαράγει τις συμπεριφορές παραβίασης και παρενόχλησης ανηλίκων, χωρίς καν ο θύτης να αναγνωρίζει στον εαυτό του οτιδήποτε το εγκληματικό

Κριτική στο δίπολο μητέρας - μαστροπού

Εξ αρχής ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του κράτους ετέθη σε λειτουργία. Όπως εξηγήθηκε και προηγουμένως, υπάρχει κοινωνικό έρεισμα για την καταδίκη του Μίχου. Οπότε, η κυβέρνηση παρότι αρχικά αποπειράθηκε να αθωώσει τον θύτη, όταν αυτό κατέστη αδύνατο, στράφηκε στη δημιουργία ενός αποπροσανατολιστικού αφηγήματος που καταμέριζε τις ευθύνες ανάμεσα στην μάνα της 12χρονης και τον μαστροπό, προκειμένου να ξεπλύνει πλήρως το έγκλημα του δεύτερου.

Στην ίδια αποπροσανατολιστική βάση μερίδα του κινήματος αλληλεγγύης, ετεροκαθορίστηκε από το κυβερνητικό αφήγημα, σπεύδοντας να υιοθετήσει το δίπολο αυτό, διαλέγοντας καθ’ολοκληρίαν το μέρος της μάνας, εκεί που εμείς αναγνωρίζουμε ότι προτεραιότητα έχει το θύμα. Η δίκη διεξήχθη κεκλεισμένων των θυρών και ως εκ τούτου οι πληροφορίες είναι περιορισμένες και θολές. Σε κάθε περίπτωση το κρατικό μένος που απέδιδε στη μητέρα το σύνολο των ευθυνών προκειμένου να υποβαθμίσει το έγκλημα του Μίχου, δεν αποδίδει σε κανέναν από τους δύο τον πραγματικό βαθμό της συμμετοχής τους στο έγκλημα.

Τέλος, θεωρούμε πως τα προτάγματά μας σε τέτοιες υποθέσεις, όπου αφορούν κοινωνικώς μη-αποδεκτά εγκλήματα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προσεκτική. Όπως είδαμε και στην καταδίκη της Χ.Α. ένας πολιτικός λόγος που ενσωματώνει τα αντανακλαστικά του όχλου και ζητάει αυστηροποίηση των ποινών, καλλιεργεί πάντα τους συσχετισμούς για να πλαισιωθεί αυτή και νομικά. Με την αυστηροποίηση να επιστρέφει πάντοτε και στα ίδια υποκείμενα που την αιτούνται.

Σχέσεις κράτους - μαφίας

Διαφαίνεται επίσης από την πρώτη στιγμή, το πόσο έντονη είναι η σύνδεση και η συνεργασία μαφίας και κράτους στην υπόθεση. Ο μαστροπός, εξ αρχής απειλούσε πως έχει ονόματα από μεγαλοεπιχειρηματίες και κυβερνητικούς που θα αποκαλύψει, αν δεν τον ρίξουν στα μαλακά. Επίσης να αναφέρουμε ότι κανένας οίκος ανοχής που εξέδιδε την 12χρονη δεν ελέγχθηκε πραγματικά από την αστυνομία καθώς δόθηκε ισχυρό χρονικό περιθώριο από την έναρξη της υπόθεσης έως οι αρχές να φτάσουν στο κατώφλι του, η ιδιοκτήτρια του οίκου γνωστή ως «Μαρίνα» (με εμπλοκή στην υπόθεση της μαστροπείας της 19χρονης στην Ηλιούπολη και στη δίκη της Greek Police Mafia για τη συνεργασία της με υψηλόβαθμα στελέχη της ΕΛΑΣ) δεν κρίθηκε σκόπιμο να καταθέσει, ενώ παράλληλα από τα 400 άτομα της συνομιλίας – συμπεριλαμβανομένων και αναγνωρισμένων από την 12χρονη αστυνομικών - μόνο οι 12 χρειάστηκε να έρθουν σε δικαστήριο. Την ίδια στιγμή, γνωστή ήταν η σχέση του Μίχού με τον διοικητή του ΑΤ Κολωνού, όσο και η εναγκαλισμοί του με τα γαλάζια στελέχη της κυβέρνησης.

Ταυτόχρονα με αυτήν την στάση της δικαιοσύνης, η μαφία οργίαζε έξω από το σπίτι όπου έμενε τότε το θύμα, με απειλητικά τηλεφωνήματα, παρακολουθήσεις, έως και επιθέσεις σε αυτήν και στον αδερφό της. Να αναφέρουμε και το ρόλο της υπουργού Εργασίας Δόμνας Μιχαηλίδου (εμπλεκόμενη στην υπόθεση Λιγνάδη) η οποία έκανε γνωστή την τοποθεσία του σπιτιού στα social media. Η οργανική σύνδεση κράτους, κεφαλαίου και οργανωμένου εγκλήματος είναι αυταπόδεικτη σε όλες τις παραπάνω υποθέσεις . Δεν πρόκειται για μια τυχαία αλληλουχία γεγονότων αλλά για τη δομική σχέση ανάμεσα σε κράτος και παρακράτος. Άλλωστε το κεφάλαιο δεν διακρίνεται σε νόμιμο και παράνομο, με τη μαφία να αποτελεί απλώς μια μορφή επιχειρηματίκοτητας του κεφαλαίου και απαραίτητη προυπόθεση για την επέκταση και αναπαραγωγή του. Υπό αυτό το πρίσμα, η οργανική σχέση μαφίας, επιχειρηματιών και κρατικού μηχανισμού όπως αυτή φάνηκε στην δίκη, δεν μας προξενεί καμία έκπληξη.

Η δικαστική έκβαση της υπόθεσης

Η εξέλιξη της υπόθεσης σε πρωτόδικο βαθμό δεν συνιστά το τέλος της. Η αθωωτική πρόταση της εισαγγελέως Μαρίας Νικολού για την υποβάθμιση της δράσης του Μίχου από τη κατηγορία του βασικού μαστροπού στην κατάχρηση ανηλίκου, εισακούστηκε από την έδρα παρά τις κοινωνικές και κινηματικές πιέσεις για την καταδίκη του. Ηταν η απόφαση των ενόρκων (ο ρόλος της συμμετοχής των οποίων συνεχίζει να υποβαθμίζεται από την ίδια την αστική δικαιοσύνη) που τον καταδίκασε. Ωστόσο, το γεγονός ότι εισαγγελέας και έδρα συνηγόρησαν για την αθώωσή του παραμένει ένα ισχυρό χαρτί του ίδιου στην δευτεροβάθμια διαδικασία (πράγμα που ίσως αποτελούσε και την πρωταρχική πρόθεση της εισαγγελικής πρότασης). Και ως εκ τούτου δε μπορεί και δε πρέπει να εφησυχάσει. Σημαντικό είναι επίσης να αναφερθεί το γεγονός ότι παρά την ετυμηγορία των ενόρκων η εισαγγελέας Εφετών άσκησε εκ νέου έφεση κατά της αθωωτικής απόφασης της μητέρας.

Δεν σκοπεύουμε να μείνουμε απλοί παρατηρητές. Η συντονισμένη προσπάθεια αθώωσης ενός ολόκληρου κυκλώματος μαστροπείας με προμετωπίδα το Μίχο, όσο και οι απειλές για τη φίμωση της 12χρονης θα μας βρουν αποφασιστικά στο πλευρό της.