Δημοσιεύτηκε στις: Φεβρουάριος 19, 2025
Τέμπη 28/02/2023 – 28/02/2025, δύο έτη συγκάλυψης, δύο έτη κοινωνικής οργής
Το έγκλημα στα Τέμπη, που στοίχισε την ζωή σε 57 συνανθρώπους μας, είναι ένα έγκλημα διαρκείας. Ξεκινά από την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ. Οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων υπηρεσιών αρχίζουν και τελειώνουν με τον λαό να "πληρώνει τα σπασμένα", προκειμένου να γλιτώσει από την χρεοκοπία μια επιχείρηση ή ένας όμιλος - που έρχεται ως το αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής - ώστε το δημόσιο να ξεπουλήσει μια "κακη επένδυση" (όπως ως τέτοια είχε χαρακτηριστεί και η ΔΕΗ πριν πωληθεί ποσοστό της σε ιδιωτικούς ομίλους) και το ντόπιο ή ξένο κεφάλαιο να αναπαραχθεί χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο ή/και κόστος.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάθε ένα αγαθό ή υπηρεσία που ιδιωτικοποιείται, την επομένη κιόλας μέρα είναι και περισσότερο ακριβό. Η αξία λοιπόν καθορίζεται και ρυθμίζεται πλέον με γνώμονα το αόρατο και μεταφυσικό χέρι της ελεύθερης αγοράς, η ρύθμιση από την οποία έρχεται πάντοτε ως συνώνυμο της ακρίβειας και της οικονομικής εξόντωσης για την εργατική τάξη.
Η έννοια των προστατευόμενων δημοσίων αγαθών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Κρατική παρέμβαση και έλεγχο επί αυτών στο πλαίσιο της επαρκέστερης και προσφορότερης παροχής τους στο κοινό και συγκεκριμένα στους πολίτες. Η έννοια των δημόσιων αγαθών τείνει διαρκώς να συρρικνώνεται με ολοένα και λιγότερα αγαθά να χαρακτηρίζονται άξια προστασίας και παροχής από το Κράτος στους πολίτες. Λόγου χάρη βλέπουμε τη δημόσια εκπαίδευση να συρρικνώνεται με την εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα όλο και βαθύτερα εντός του εκπαιδευτικού συστήματος, την ηλεκτροδότηση, με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, την απόπειρα ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ του προηγούμενου χρόνου με το ξεπούλημα των μετοχών της ΕΥΔΑΠ στην ΕΕΣΥΠ («Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας»), που θα σήμαινε τον πλήρη διοικητικό έλεγχο της τελευταίας επί του πόσιμου νερού και τον περιορισμό της εξουσίας του Κράτους στην άσκηση απλής εποπτείας.
Αυτά προφανώς δεν τα αναφέρουμε για να δηλώσουμε ότι εν τη απουσία τους το αστικό Κράτος θα διασφάλιζε την αποδοτικότερη λειτουργία, αλλά για να δείξουμε την σταδιακή κατάργηση της πάλαι ποτέ «παροχικής διοίκησης» και την αντικατάσταση της από έναν ανάλγητο καπιταλιστή που ξεπουλά με μοναδικό γνώμονα το κέρδος, ό,τι υποτίθεται θα έπρεπε να διασφαλίζει. Αυτή η μεταφορά αρμοδιότητας προς την παροχή δεν αφαιρεί σε τίποτα από την ευθύνη της τελευταίας, αντίθετα κιόλας εντείνει τη διαπλοκή κράτους – κεφαλαίου και καθιστά τη συγκάλυψη αναγκαία ζωτική προϋπόθεση για την επιβίωση και των δύο.
Στο ίδιο πνεύμα της ληστρικής απληστίας και υπερκέρδους - που συνοδεύει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων- ανήκει και το πλέον σημαντικό στην υπόθεση των Τεμπών, η υποβάθμιση των μέσων ασφαλείας και η εξοικονόμηση του κόστους της εργασίας. Εν γνώση της και με πλήρη δόλο, η hellenic train αγνοούσε κάθε μέσο ασφαλείας, τόσο για τους επιβάτες όσο και για τους εργαζόμενους. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος πραγματογνώμονας πανεπιστημιακός για να καταλάβει πως τα απαρχαιωμένα μέσα ελέγχου, σκουριασμένες και μη - συντηρημένες υποδομές και προσωπικό που αναλώνεται σε εξαντλητικά ωράρια είναι de facto τα αίτια του τραγικού δυστυχήματος.
Κοινώς, όσα δεν μπόρεσαν να τσεπώσουν από τις μετοχές και από την αύξηση των τιμών, τα γλίτωσαν ποντάροντας τα πάνω στην ασφάλεια και υγεία των εργαζομένων και των ίδιων των επιβατών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η μη - ολοκλήρωση της πολυαναφερόμενης σύμβασης 717, η οποία αφορούσε την εφαρμογή του συστήματος της τηλεδιοίκησης, της τοποθέτησης σηματοδοτών και εν γένει του εκσυγχρονισμού του σιδηρόδρομου. Και όλα αυτά με τις ευλογίες του κράτους, που όχι απλά δεν επέβαλε κανέναν έλεγχο και καμιά κύρωση στην hellenic train (παρότι γνώριζε πως χωρίς τα προαναφερθέντα συστήματα ο σιδηρόδρομος δεν έπρεπε να λειτουργεί), όχι μόνο αγνόησε τις επιστολές και τα υπομνήματα ειδικών τεχνικών ασφαλείας και εργαζομένων, αλλά έβγαζε και τις στάσεις εργασίας του σωματείου των μηχανοδηγών παράνομες! Τα συμπεράσματα είναι απλά. Στα Τέμπη το κράτος και το κεφάλαιο κάνανε μια προμελετημένη δολοφονία. Δεν ήταν καμιά κακή στιγμή, και σίγουρα δεν ήταν απλά ένα ατύχημα. Τα Τέμπη είναι κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα, το αίμα 57 συνανθρώπων μας βάφουν τα χέρια των καπιταλιστών.
Πού έγκειται η συγκάλυψη;
Δεν θα κουράσουμε με την αναπαραγωγή ήδη γνωστών πληροφοριών, σταχυολογώντας μόνο θα αναφέρουμε: το μπάζωμα της κοιλάδας των Τεμπών την επομένη του ατυχήματος, την ανυπαρξία βιντεοληπτικού υλικού που να απεικονίζει την εμπορική αμαξοστοιχία μη επιλύοντας έτσι το ζήτημα της ύπαρξης ή μη 13ου βαγονιού (η εμπορική αμαξοστοίχια πέρασε από 15 σταθμούς και 40 κάμερες, ενώ ένα και μοναδικό βίντεο περιλαμβάνεται στην δικογραφία), μόνιμη κυβερνητική άρνηση των πορισμάτων των πραγματογνωμόνων σε σχέση με τις αιτίες θανάτου, την αιτία πρόκλησης φωτιάς και την ύπαρξη ή μη εύφλεκτων ουσιών στον τόπο του εγκλήματος, όπως ξυλόλιο και το τολουόλιο κ.α
Σε αυτό το κομμάτι είναι χρήσιμο να αναφέρουμε και να κατανοήσουμε την διαπλοκή που υφίσταται μεταξύ εκτελεστικής εξουσίας – κεφαλαίου και δικαστικής εξουσίας. Την εποχή που το δικαστικό ρεπορτάζ (ιδίως για εγκλήματα που αφορούν τον Ποινικό Κώδικα), αποτελεί το πενήντα και πλέον της εκατό του περιεχομένου των Μ.Μ.Ε, την εποχή που οι φερόμενοι ως ένοχοι ενός εγκλήματος κρεμιούνται από τα μανταλάκια με όλα τα στοιχεία του ιδιωτικού και δημόσιου βίου τους να περιλαμβάνονται, το δικαστικό σύστημα αλλά και οι αυτόκλητοι δικαστές των τηλεοπτικών παραθύρων διατηρούν σιγή ιχθύος ως προς το τραγικότερο έγκλημα των τελευταίων ετών που μέτρησε 57 θύματα. Όταν λοιπόν τα συμφέροντα εξυπηρετούν οι δικαστικοί λειτουργοί, εισαγγελείς και ανακριτές χαρακτηρίζουν, ετικετάρουν και αποδίδουν δεκάδες έτη φυλάκισης στο άψε σβήσε. Η δυσκινησία επομένως είναι επιλεκτική, όπως και η απόδοση δικαιοσύνης και επιλέγει πάντοτε να εξυπηρετήσει τον αφέντη της!
Αναγνωρίζουμε τη συγκάλυψη ως δομική κρατική πολιτική, επικοινωνιακή και πρακτική. Μπορούμε να διακρίνουμε ένα, όχι και τόσο αδιόρατο, νήμα ανάμεσα στη συγκάλυψη της υπόθεσης των Τεμπών, της δολοφονίας της Πύλου, της υπόθεσης των υποκλοπών, της υπόθεσης μαστροπείας της 12χρονης και της 19χρονης, του Μίχου, του Λιγνάδη και του κυκλώματος διακίνησης, της δολοφονίας Καραϊβάζ και άλλων δημοσιογράφων, της εμπλοκής των μπάτσων στη διακίνηση ναρκωτικών και των ξεκαθαρισμάτων μεταξύ της μαφίας. Αυτά δεν αναφέρονται για να υποστηρίξουμε ότι υπάρχει κάποιο σκοτεινό κέντρο εξουσίας που συγκαλύπτει και συνωμοτεί, αυτές οι συνωμοσιολογικές αντιλήψεις είναι εξ ίσου κρατικός λόγος που δεν μας βοηθάει να διακρίνουμε τι γίνεται. Αντίθετα, είναι η σαπίλα του αστικού κόσμου και του τρόπου ζωής της αστικής τάξης. Η ταύτιση μεταξύ μια μερίδας της αστικής τάξης με την κυβέρνηση της ΝΔ με αποτέλεσμα την πρωτοφανή, ακόμα και για τα ελληνικά δεδομένα, ασύδοτη καταλήστευση του δημοσίου χρήματος με ρουσφέτια και απευθείας αναθέσεις σε συνάρτηση με την αδυναμία των υπολοίπων αστικών μπλοκ να εκφράσουν πολιτικά τις διεκδικήσεις τους έχει δώσει την ευκαιρία στο κυβερνών μπλοκ εξουσίας να κάνει κυριολεκτικά ο,τι θέλει. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι εμπρόθετες και κεντρικές επιλογές συγκάλυψης.
Ο κοινωνικός αναβρασμός 2023- 2025
Μετά το έγκλημα των Τεμπών, το 2023, η κοινωνική ανοχή έφτασε σε ένα όριο ύστερα από καιρό. Τόσο η οργή, όσο και η πολιτική προέκταση αυτής μετουσιώθηκαν στο δρόμο σε μια από τις μαζικότερες πορείες/ συγκεντρώσεις/ στάσεις εργασίας που έχει δει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Η συγκεχυμένη οργή και αγανάκτηση επιτέλους κεφαλαιοποιήθηκε μέσω τις ταχείας ενεργοποίησης των φοιτητικών και ταξικών κοινωνικών κινημάτων που πλαισιώνονταν κιόλας από μεγάλη μερίδα ανένταχτου δυναμικού. Επρόκειτο επί της ουσίας για ένα μεγαλειώδες ξεμπρόστιασμα των κρατικών πολιτικών επιλογών με αφετηρία τα Τέμπη. Ωστόσο και αυτό το ποτάμι γρήγορα ξεφούσκωσε εξαιτίας της αδυναμίας των κοινωνικών κινημάτων, πολιτικών ομάδων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων να μετατρέψουν το αίτημα σε αμιγώς πολιτικό, πέφτοντας συχνά στην παγίδα των συναισθηματικών δηλώσεων έναντι της ουσιαστικής πολιτικής αποτίμησης και την εγκατάσταση θέσεων προς την κατεύθυνση της κοινωνικής αλλαγής.
Σήμερα, δύο σχεδόν χρόνια μετά, βρεθήκαμε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου συγκέντρωση του κόσμου σε ολόκληρη τη χώρα, αποδεικνύοντας ότι παρά τις διακηρύξεις και τις προσευχές των πολιτικών ιθυνόντων, τα Τέμπη δεν είναι ένα λήξαν ζήτημα. Η κοσμοσυρροή τόσο στην πλατεία Συντάγματος όσο και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος πίεσε τους πολιτικούς φορείς και τα καθεστωτικά ΜΜΕ στην αναζωπύρωση του θέματος και επέτειναν το ζήτημα τις απόδοσης ευθυνών. Η μεταστροφή αυτή ήταν αποτέλεσμα της κοινωνικής πίεσης, των ταξικών υποκειμένων, των πολιτικών ομάδων, του κινήματος αλλά και πλήθους κόσμου χωρίς ουσιαστική πολιτικοποίηση, όπως πάντοτε άλλωστε συμβαίνει σε περιόδους αναβρασμών.
Είναι επιτακτική ανάγκη η συγκεχυμένη αγανάκτηση να μετουσιωθεί σε πολιτικό λόγο και αίτημα. Όταν τα κινήματα παραμένουν στη βάση του συναισθήματος και της περιστασιακής ενεργοποίησης, φθίνουν και περνούν στη λήθη. Δεν είναι καπήλευση του πόνου των συγγενών η πολιτικοποίηση του ζητήματος. Αντιθέτως, η μη θέση του σε κεντρικοπολιτικό ζήτημα, συναινεί στην απώλεια και άλλων ζωών, στην τέλεση και νέων κρατικών – κεφαλαιακών εγκλημάτων. Η κοινωνική αλλαγή επέρχεται με τη σύγκρουση και την άσκηση πίεσης. Και αν πράγματι πιστεύουμε ότι οι εν λόγω πράξεις ή παραλείψεις είχαν κρατική υπογραφή, γιατί να μην συγκρουστούμε να τις αλλάξουμε;
Εκτός από συγκέντρωση όμως, η 28η είναι και απεργία. Η γενική και άγρια απεργία είναι διαχρονικά το όπλο της εργατικής τάξης, είναι αυτή που θέτει τις επαναστατικές προϋποθέσεις. Οι ταξικές δυνάμεις με την οργανωμένη τους παρέμβαση στο εργατικό κίνημα κατάφεραν να υπερκεράσουν τον αστικοποιημένο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό καιννα βγάλουν κάλεσμα για τις 28. Είναι επίδικο της εποχής μας η επικοινωνία των ταξικών διεκδικήσεων των σωματείων με τις πολιτικές διεκδικήσεις των οργανώσεων, σε αυτό το πλαίσιο δεν καλούμε μόνο σε συγκέντρωση, αλλά και στη συμμετοχή στην απεργία. Η δολοφονία της τάξης μας είναι και ζήτημα της έλλειψης ΣΣΕ και μισθών στο ύψος των αναγκών όσο και ζήτημα της ιδιωτικοποίησης.
Συμμετέχουμε στην πορεία και απεργία, στις 28/02, ενόψει των δύο ετών από το έγκλημα των Τεμπών
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΦΥΤΟΖΩΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΥΧΗ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ, ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ!
