Δημοσιεύτηκε στις: Ιούνιος 13, 2025
Κάλεσμα στήριξης της διαδήλωσης ενάντια στο κρατικό έγκλημα της Πύλου, Παρασκευή 13/6 7μ.μ, Ομόνοια
Στις 14 Απριλίου 2025 συμπληρώνονται δύο χρόνια από το ναυάγιο της Πύλου, το οποίο κόστισε τις ζωές παραπάνω από 600 μεταναστ(ρι)ών. Οι θάνατοι αυτοί βαραίνουν το ελληνικό κράτος, καθώς το λιμενικό όχι μόνο επί 16 ώρες αδιαφορούσε για τις ζωές που κινδύνευαν μεσοπέλαγα και δεν έκανε καμία απόπειρα διάσωσης, αλλά εν τέλει, σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων από το ναυάγιο , συνέβαλε στη βύθιση του αλιευτικού σκάφους " Andriana " και στην πρόκληση ενός από τα πιο πολύνεκρα ναυάγια που έχει γνωρίσει ποτέ η Ευρώπη.
Αμέσως μετά από το ναυάγιο ενεργοποιήθηκε ο κρατικός μηχανισμός της συγκάλυψης, ο οποίος σε κάθε κρατικο-καπιταλιστικό έγκλημα, όπως είδαμε και συνεχίζουμε να βλέπουμε στο έγκλημα των Τεμπών, έρχεται να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη και εν τέλει να απαλλάξει τους αυτουργούς αυτών των εγκλημάτων, δηλαδή το ελληνικό κράτος και την παρασιτική αστική τάξη της οποίας τα συμφέροντα πιστά υπηρετεί, από οποιαδήποτε ευθύνη, με πολλούς από τους επιζώντες μετανάστες του ναυαγίου να συλλαμβάνονται, να βαφτίζονται ως " καπετάνιοι " και " δουλέμποροι" και να φυλακίζονται.
Σε προσφατες εξελίξεις της υποθεσης σε δικαστιριακό επίπεδο, 17 στελέχη του λιμενικού, μαζί και ο πρώην αρχηγός του Σώματος παραπεμπονται στον ανακριτή αντιμέτωπα με ποινική δίωξη για κακουργήματα για το ναυάγιο της Πύλου και συγκεκριμένα για πρόκληση ναυαγίου και παράλειψη παροχής βοήθειας, επιβεβαιωνοντας αυτό που από την πρώτη στιγμή έλεγαν οι επιζώντες επιβαίνοντες σε σχέση με τις ευθύνες του λιμενικού, την εγκληματική απόπειρα ρυμούλκισης και επαναπροώθησης.
Το έγκλημα αυτό δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό αποτέλεσμα κάποιου λάθους χειρισμού , αλλά το προκαθορισμένο αποτέλεσμα της θανατοπολιτικής που επιβάλλουν ΕΕ, ΝΑΤΟ και ελληνικό κράτος στα σύνορα. Τα τελευταία χρόνια το ελληνικό κράτος προσπαθεί να αναβαθμίσει τη θέση του εντός της ΕΕ, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του " συνοριοφύλακα " της δύσης ενάντια στον υποτιθέμενο επερχόμενο ισλαμικό κίνδυνο, λαμβάνοντας μεγάλα κονδύλια από την ΕΕ και σπαταλώντας μεγάλο κομμάτι του κρατικού προϋπολογισμού για την κατασκευή του φράχτη στον Έβρο, την αγορά οχημάτων και εξοπλισμού και τον διορισμό συνοριοφυλάκων .
Έτσι, όσοι και όσες καταφέρνουν να επιβιώσουν από το μακρύ και επικίνδυνο ταξίδι που κάνουν με στόχο την Ευρώπη και μακριά από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους ή τις εξαθλιωμένες οικονομικά κοινωνίες εξαιτίας της δυτικής αφαίμαξης των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, έρχονται αντιμέτωποι με τους εγκληματίες του ελληνικού λιμενικού και της Frontex , δέχονται push- backs , απαγάγονται και καταλήγουν έγκλειστοι στα camps- στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ καθημερινά βιώνουν τον συστημικό ρατσισμό από τις ελληνικές αρχές ή τα φασιστικά μιάσματα που πολλές φορές επιδίδονται σε προγκρόμ εναντίον τους.
Η ισλαμοφοβία και ο ρατσισμός δεν αποτελούν μια ισχνή φωνή ενός ακροδεξιού κοινού το οποίο είναι παραγκωνισμένο αλλά επίσημη γραμμή του ελληνικού κράτους, με τον πρόσφατο διορισμό του γνωστού φασίστα Μάκη Βορίδη ως υπουργού μετανάστευσης να αναδεικνύει τις προθέσεις για περαιτέρω σκλήρυνση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Το αντιμεταναστευτικό αυτό πλαίσιο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις διεθνείς εξελίξεις και το αποτύπωμα που αυτές έχουν στο εσωτερικό των καπιταλιστικων κοινωνιών, με την ελληνική να μην αποτελεί εξαίρεση.
Η πολύχρονη κρίση στην οποία βρίσκεται ο διεθνής καπιταλισμός έχει προκαλέσει όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με νέες συρράξεις και πολεμικές απειλές να ξεπηδούν σε ολόκληρο τον κόσμο , ενώ η ΕΕ, με το πρόγραμμα ReArm Europe προσπαθεί να αναβαθμίσει τον ρόλο της στην ιμπεριαλιστική σκακιερα, με τα κράτη μέλη της να σπαταλούν τεράστιο μέρος του προϋπολογισμού τους σε πολεμικούς εξοπλισμούς . Οι εξελίξεις αυτές ως αποτέλεσμα θα έχουν την ακόμη βαθύτερη προλεταριοποιηση των εργατικών τάξεων των χωρών, με περικοπές στα βασικά κοινωνικά αγαθά, καθώς και στη περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών με αύξηση της καταστολής και απόπειρα περαιτέρω εκφασισμού της κοινωνίας,ενώ οι πολεμικές επεμβάσεις θα συνεχίσουν να γεννούν θανάτους, καταστροφή και ξεριζωμό.
Υπό αυτές τις συνθήκες , καθήκον της εργατικής τάξης είναι να κλείσει τα αυτιά της στις αποπροσανατολιστικές εθνικιστικές και πολεμοχαρείς κραυγές, να προτάξει την προλεταριακή αλληλεγγύη στους λαούς που δέχονται τις καταστροφικές συνέπειες των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συρράξεων , να οργανωθεί ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, να πολεμήσει τον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό.