Δημοσιεύτηκε στις: 13 Απρίλιος, 2025

Κείμενο - Τοποθέτηση για τη γεωπολιτική συγκυρία.

Στη συγκυρία που βιώνουμε, οι ιμπεριαλισμοί σπρώχνουν τους λαούς στα κανόνια, με πολέμους στην Ουκρανία, την Μέση Ανατολή και την κεντρική Αφρική, ενώ τους στερούν το βούτυρο, με την οικονομική και μετα-αποικιακή εξαθλίωση στον παγκόσμιο νότο, την κούρσα των εξοπλισμών στη Δύση και μια οικονομική πολιτική που ολοένα και περισσότερο στρέφεται σε πολεμική οικονομία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόγραμμα ReArm Europe προβλέπει δαπάνες ύψους 800 δις. Ευρώ εκ των οποίων τα 650 προέρχονται από τους κρατικούς προϋπολογισμούς και τα 150 από δανεισμό. Τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα που ανακοινώνει η Ευρωπαϊκή Ένωση φέρνουν τόσους κινδύνους που μπορεί κανείς εύκολα να χάσει το μέτρημα. Δεν είναι εδώ ο χώρος να τους αναλύσουμε, σταχυολογώντας ωστόσο θα αναφέρουμε την εκτόξευση του δημοσίου χρέους – η οποία είναι προδιαγεγραμμένη βάση του εξοπλιστικού προγράμματος- αλλά και την ίδια την ουσία του εγχειρήματος, το να γίνει δηλαδή η «Γηραιά Ήπειρος» ένας νέος, αυτοτελής παίκτης στη γεωπολιτική σκακιέρα με μια καινοφανή διαπραγματευτική ικανότητα που θα της προσδώσουν τα όπλα με τα οποία θα εξοπλιστεί, το βάρος των οποίων όμως θα φέρει, τόσο οικονομικά αλλά και υλικά, η εργατική τάξη των χωρών.

Το ελληνικό αστικό κράτος και η κυβέρνηση του σε αυτή την κούρσα δηλώνει «υπεύθυνα παρών». Ας θυμηθούμε ότι το ελληνικό κράτος ήδη δαπανά σημαντικό μέρος του ΑΕΠ για τις πολεμικές δαπάνες. Αυτό το «υπεύθυνα παρών» της αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού της είναι μια ευθεία δήλωση προς τα λαϊκά στρώματα, την εργατική τάξη και την νεολαία πως «από εσάς θα τα πάρουμε και δεν πρέπει να βγάλετε και κιχ». Προς επίρρωση του τελευταίου ας θυμηθούμε ακόμη ότι η πραγματικότητα δεν αλλάζει όσο «ψηλά και αν νομίζουν ότι πάνε την χώρα» «όποιο θαύμα και αν συντελείται» καθώς το ελληνικό κράτος δεσμεύεται από μακροχρόνια επιτήρηση λόγω χρέους και υπέρ ταμείου και ήδη έχει εφαρμόσει στο μεγαλύτερο βαθμό πολιτικές ιδιωτικοποιήσεων σε βάρος των λαϊκών αγαθών ….και συνεχίζει. Όσα λοιπόν «κιτ» πρώτων βοηθειών και αν βγάλουν, όσους εχθρούς και αν ανακαλύψουν οφείλουμε να δηλώσουμε καθαρά και ξάστερα πως οι λαοί δεν θα χωνέψουν και δεν θα παραδώσουν ούτε μια στάλα ουρανό για τις πολεμικές τους μπίζνες.

Ακόμη, δεν μπορούμε παρά να ψάχνουμε σύννεφο για να πέσουμε κάθε φορά που το κράτος-γενοκτόνος του Ισραήλ παραβιάζει κάποια διεθνή συμφωνία ή εντολή σφάζοντας αδιακρίτως τους λαούς της Συρίας, του Λιβάνου, της Υεμένης και ειδικότερα της Παλαιστίνης. Ο μονομερής τερματισμός της εκεχειρίας από τις ισραηλινές δυνάμεις με την επαναφορά των διαρκών βομβαρδισμών στην Λωρίδα της Γάζας από τις 18 Μαρτίου (δύο μήνες μετά την τραγελαφική πλέον συμφωνία για «παύση πυρός»), έφερε τον Παλαιστινιακό λαό μπροστά σε νέα βάσανα, δολοφονίες, αδυναμία επισιτισμού με την τραγική λίστα να επεκτείνεται επ’ άπειρον. Σύμφωνα μάλιστα με αξιωματούχους του Ισραήλ, νέες και πιο επιθετικές τακτικές εξετάζονται που θα περιλαμβάνουν τον στρατιωτικό έλεγχο της ανθρωπιστικής βοήθειας που εισέρχεται στη Γάζα και το «σπρώξιμο» του πληθυσμού να εγκλωβιστεί σε «ανθρωπιστικές φυσαλίδες», ενώ όσοι μένουν πίσω θα τίθενται σε κατάσταση πολιορκίας. Παράλληλα η επιθετική πολιτική του Νετανιάχου επεκτάθηκε εκ νέου στις 22/03 στο γειτονικό του Λίβανο με νέους βομβαρδισμούς και εκεί, αξιοποιώντας για άλλη μια φορά το πρόσχημα της πάταξης της Χεζμπολάχ, απειλώντας με νέα γενικευμένη σύρραξη στα νότια σύνορα της χώρας. Το 2024 πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι εγκατέλειψαν τον νότιο Λίβανο, περίπου 100.000 εκ των οποίων παραμένουν ακόμα εκτοπισμένοι!

Και πάλι στα εδώ, δεν μας προξενεί έκπληξη όταν ΝΑΤΟϊκά τρένα διασχίζουν την Ελλάδα για να μεταφέρουν πολεμικό υλικό στην Ουκρανία συντηρώντας τη σφαγή των λαών σε έναν πόλεμο που δεν βλέπει τέλος. Δεν εντυπωσιαζόμαστε από τις διακυρήξεις περί εθνικής ενότητας απέναντι στον εξωτερικό εχθρό της Τουρκίας, κατά τα λοιπά απόλυτο σύμμαχο της Ελλάδας μέσω του ΝΑΤΟ.

Η ελπίδα όμως συνεχίζει να βρίσκεται στην πάλη των λαών και της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Παντού στον κόσμο, από την αντίσταση στο Σουδάν μέχρι την επανάσταση στην Μυανμάρ, και από την δημιουργία μαζικών σωματείων και επιτροπών αντίστασης στην I.C.E. στην καρδιά του κτήνους στις Η.Π.Α. μέχρι την μαρτυρική Παλαιστίνη οι λαοί αντιστέκονται, η εργατική τάξη οργανώνεται. Ακόμα και σε αυτόν τον αιώνα που διαπαιδαγωγηθήκαμε με το δόγμα T.I.N.A. οι αγώνες της εργατικής τάξης δείχνουν ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Ειδικότερο στην Ελλάδα, όλη η απογοήτευση του "41%" κατέρρευσε σε μια μέρα, στις 26/1 και γκρεμίστηκε στις 28/2 δείχνοντας ότι ο τυφλοπόντικας ακόμα σκάβει τον ρου της ιστορίας.

Παρά την πληθώρα και την επιτακτικότητα των εν λόγω ζητημάτων το αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα παραμένει χαμηλών αντανακλαστικών. Η καθημερινότητα είναι πυκνή, οι δυνάμεις λιγοστεύουν και καταμερίζονται διαρκώς ώστε να καλύψουν όλο το φάσμα των πολιτικών αναγκαιοτήτων. Κρίνουμε ότι για την υπερκέραση όλων αυτών απαιτείται η σύμπραξη των δυνάμεων μας, με κοινή δέσμευση και η θέση σε προτεραιότητα ενός τέτοιου συντονισμού, τόσο σε επίπεδο εξώστρεφων, προπαγανδιστικών δράσεων αλλά και σε επίπεδο πολιτικού λόγου.