Δημοσιεύτηκε στις: Απρίλιος 30, 2025
Εργατική Πρωτομαγιά
Μόνος δρόμος η οργανωμένη ταξική πάλη
Από την αιματοβαμμένη γενική απεργία στο Σικάγο το 1886 μέχρι την Ελλάδα του 2025 το αίτημα για μία ζωή χωρίς εκμετάλλευση παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ. 139 χρόνια από το Σικάγο, 81 χρόνια από την εκτέλεση των κομμουνιστών στην Καισαριανή το 1944, 2 χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών, η εργατική τάξη, το φοιτητικό κίνημα, ο καταπιεσμένος λαός, παραμένουμε στους δρόμους και συνεχίζουμε να παλεύουμε για να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν.
Η πρωτομαγιά, είναι εδώ για άλλη μια χρονιά να μας υπενθυμίσει ότι η εργατική τάξη μπορεί να διεκδικήσει και να αντιταχθεί στην καταπίεση που της επιτάσσουν το κεφάλαιο και το κράτος. Η εργατική πρωτομαγιά έρχεται να υπενθυμίσει στον λαό ότι δεν είναι μόνος του απέναντι στις παραβιάσεις των δικαιωμάτων του. Ότι δεν θα αντιμετωπίσει μόνος του τους νόμους Χατζηδάκη – Γεωργιάδη. Δεν είναι υποχρεωμένος να υποτάσσεται στην παραβίαση του 8ώρου, στην κυριακάτική εργασία, στην καταστολή των απεργιών και των οργανωμένων αγώνων. Ότι μπορεί να διεκδικεί συλλογικές συμβάσεις εργασίας έναντι τον ατομικών που του επιβάλλονται.
Μπροστά στον βωμό της ανάπτυξης, στον οποίο καταλήγουν οι ζωές μας να λογίζονται ως απλοί αριθμοί για τους ισολογισμούς των αφεντικών υψώνουμε τις φωνές μας. Δεν κλείνουμε τα μάτια στα «εργατικά ατυχήματα» - δολοφονίες που συμβαίνουν καθημερινώς, δεν συναινούμε στην αδιαφορία που δείχνουν οι καπιταλιστές για την ασφάλεια των εργαζομένων και στις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων αγαθών. Δεν συμβιβαζόμαστε με τους πενιχρούς μισθούς που μας δίνουν, με την ενέργεια και τα τρόφιμα που είναι στα ύψη και στα οποία προσπαθούν να μας φιμώσουν δίνοντας μας ένα καλάθι του νοικοκυριού και επιδόματα μια φορά το χρόνο.
Είναι καθήκον της εργατικής τάξης να μην παραμένει σιωπηλή απέναντι στην ταξική βία που της ασκείται καθημερινώς. Από τις απεργίες των εκπαιδευτικών και των υγειονομικών ως τις κινητοποιήσεις μετά το έγκλημα των Τεμπών και τις φωνές αλληλεγγύης που ξεσηκώνονται για να στηρίξουν τον παλαιστινιακό λαό - οι αγώνες συνεχίζονται. Εντός του παγκόσμιου κλίματος πολέμου, φτώχειας, εκμετάλλευσης και καταστολής, εργάτες και εργάτριες, προλετάριοι και προλετάριες οργανώνονται «από τα κάτω» για να αντιταχθούν στην ανεξέλεγκτη δύναμη των αφεντικών και των κερδών τους, στους ιμπεριαλιστές και τα κράτη τους.
Η 1 Μαΐου δεν είναι ημέρα γιορτής ούτε αργία, είναι ημέρα μνήμης και μάχης. Δεν ξεχνάμε τους νεκρούς εργάτες στο Σικάγο και όσους ακολούθησαν στους επόμενους αγώνες στην προσπάθεια τους να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Δεν ξεχνάμε τους νεκρούς των εργατικών δολοφονιών και των κρατικών εγκλημάτων. Δεν ξεχνάμε ότι τίποτα δεν μας δόθηκε, τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Ό,τι έχουμε κατακτήσει, είναι βαμμένο με αίμα και γεμάτο ιδρώτα. Ό,τι έχουμε κατακτήσει, το κερδίσαμε στον δρόμο.
Δεν περιμένουμε τίποτα από τις ηγεσίες που εξυπηρετούν κράτος και κεφάλαιο. Αντίθετα, οργανωνόμαστε στα ταξικά μας σωματεία και στεκόμαστε απέναντι στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία. Απαιτούμε μία ζωή χωρίς φόβο, εκμετάλλευση, φτώχεια και υποταγή.
ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΓΙΑ :
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΤΗΡΗΣΗ 8ΩΡΟΥ ΜΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΠΕΝΘΗΜΕΡΟΥ 7ΩΡΟΥ
ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΝ
ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΣΕ ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ
ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ
