Δημοσιεύτηκε στις: Απρίλιος 29, 2024
Εργατική Πρωτομαγιά
Μόνος δρόμος η οργανωμένη ταξική πάλη
Ο 19ος αιώνας βρήκε την εργατική τάξη των καπιταλιστικών χωρών της Δύσης, να δουλεύει σε απάνθρωπες συνθήκες, με την εργάσιμη εβδομάδα να υπερβαίνει πολύ συχνά τις 12 ώρες ημερησίως, επί 6, αν όχι 7 ημέρες την εβδομάδα. Σε αυτό το πλαίσιο, η εργατική τάξη των ΗΠΑ οργανώθηκε και απαίτησε την καθιέρωση της 8ωρης ημερήσιας εργασίας. Η κλιμάκωση των αγώνων ξεκίνησε την 1η Μαΐου 1886, όταν και ξεκίνησε πολυήμερη πανεργατική απεργία στη χώρα, στην οποία εκατοντάδες χιλιάδες εργατών διαδήλωσαν για τα δικαιώματα τους, ενάντια στην αιμοβόρα καταστολή από το κράτος και στις φιλοαστικές ρατσιστικές/εθνικιστικές οργανώσεις, ενάντια σε απεργοσπαστικά τριτοβάθμια σωματεία. Το μαχητικό εργατικό κίνημα κατάφερε έτσι να μειωθεί η ημερήσια εργασία και να εδραιωθεί η κυριακάτικη αργία, παρά την απουσία σχετικών νομοθεσιών. Την 4η Μαΐου μετά από βομβιστική επίθεση συλλαμβάνονται 8 αναρχικοί αγωνιστές, πρωτεργάτες του κινήματος ως υπεύθυνοι. Μετά από δίκες παρωδία, στις 11 Νοεμβρίου του 1887 τέσσερις εξ αυτών εκτελούνται δια του απαγχονισμού, ένας αυτοκτονεί πριν την προδιαγεγραμμένη ημέρα εκτέλεσης. Οι δολοφονημένοι αυτοί σύντροφοι μας θυμίζουν πάντα τι σημαίνει πρωτομαγιά για το εργατικό κίνημα.
Το 2024 βρίσκει την εργατική τάξη με το κράτος να διαμελίζει μεθοδικά τα εν λόγω δικαιώματα της που τους προηγούμενους αιώνες κατακτήθηκαν μέσα από αγώνες και αίμα. Τους τελευταίους μήνες μάλιστα παρατηρούμε εργατικές δολοφονίες εβδομαδιαίως. Σε κάθε εργατική δολοφονία διακρίνεται η εγκληματική σύμπραξη κράτους και κεφαλαίου. Προκειμένου να γίνει η χώρα έφορο έδαφος για το ξένο και ελληνικό κεφάλαιο, το ελληνικό κράτος διατίθεται να παραβλέπει κάθε ασφαλιστική δικλείδα, κάθε πρόνοια για τον εργαζόμενο, πράγμα που προφανώς και εκμεταλλεύονται στο έπακρον μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις. Είναι ξεκάθαρο πως οι ζωές μας δεν αποτελούν τίποτα άλλο πέρα από ρίσκα και αριθμούς για την εργοδοσία. Τέλος, η επέλαση των ιδιωτικοποιήσεων δεν είναι ασυσχέτιστη με την εργασιακή πραγματικότητα που οι θάνατοι αυτοί δημιουργούν. Όχι μόνο κάθε φορά που ιδιωτικοποιείται ένα δημόσιο αγαθό, το κόστος για αυτό ανεβαίνει σημαντικά, αλλά απομακρύνεται κιόλας από την σφαίρα διεκδίκησης της τάξης μας.
Αξίζει να αναφερθούμε και στην ΓΣΕΕ. Ένα τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο, που όχι μόνο καταλήγει να είναι όσο τον δυνατόν πιο αποξενωμένο από τον εργάτη, αλλά ταυτόχρονα λόγω της δυσκοιλιότητας του καταφέρνει να αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε κίνημα, σε κάθε διεκδίκηση και σε κάθε προσπάθεια αγώνα. Ούσα πλήρως εναρμονισμένη με την κρατική γραμμή, δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τον ρόλο της στην απεργία της 1ης Μάη. Πρόκειται μάλιστα και για συνυπεύθυνο της προσπάθειας να διαμορφωθεί η εργατική πρωτομαγιά ως μία «γιορτή» στις συνειδήσεις. Όση προσπάθεια και αν καταβάλλεται να μετατραπεί αυτή η ημέρα διεκδίκησης και μνήμης σε (κινητή) αργία, η πραγματικότητα της κατάργησης του οχτάωρου και του πενθήμερου, των εκατοντάδων εργατικών “ατυχημάτων”, της κερδοσκοπίας πάνω στα βασικά αγαθά για την επιβίωση μας κτλ, διατηρεί τη διαύγεια μας, ότι μόνο μέσα από την συλλογική οργάνωση, διεκδίκηση και πάλη μπορούν να υλοποιηθούν τα προτάγματα μας για μια κοινωνία με ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, χωρίς εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Η αντίληψη μας είναι κοινή με την συνειδητοποίηση των αμερικανών εργατών του ύστερου 19ου αιώνα: Η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης μας δεν θα επέλθει από τις κρατικές νομοθετήσεις, αλλά από την επιβολή των αναγκών των καταπιεζόμενων τάξεων από τα κάτω.
